Velen denken dat de infanteristen en andere militairen, meestal van lagere rang, die ingezet werden in de loopgraven constant in de voorste linies zaten. Dat is zeker een misverstand, want men maakte gebruik van roulatiesystemen. Bijvoorbeeld, door middel van een toerbeurt stonden er van een 20.000 koppige divisie niet meer dan zo’n 2.000 mannen tegelijkertijd in de voorste loopgraven. Normaal zag een gebruikelijke maand van een infanterist er als volgt uit:
-
4 dienst dagen in de frontlinie
-
4 dienst dagen in de tweede linie
-
8 dienst dagen in de reservelijn ( of de derde linie
-
14 dienstdagen op rust in het achter het front
Rust betekende niet, niets doen! Het waren gewone werkdagen die bestonden uit exerceren, opleiding, uitvoeren van voorbereidende oefeningen of ingezet worden bij werkzaamheden achter de frontstreek. Er werd gegeten en gedronken, muziek gemaakt en zelfs diverse vormen van kunst bedreven. Ook hadden ze eindelijk meer tijd voor persoonlijke verzorging, om brieven te schrijven of een bezoek te brengen aan vrienden in het veldhospitaal. Het leven in het achterland was veel beter dan het verblijf in de loopgraven. In de voorste linie hadden de mannen afwisselend meer last van kou of hitte, gebrek aan slaap en rust, regen, grondwater, modder, ongedierte, honger, en dorst door slecht eten en drinken.
Hoewel het in de geschiedschrijving ontstane beeld van het vier jaar lang consumeren van kwalitatief minderwaardig en onvoldoende voedsel, dat dan ook nog eens vaker niet dan wel de loopgraaf bereikte,zeker is overdreven! Historici die deze ietwat positievere weergave bestrijden, hebben in zoverre gelijk dat ook bij veel militairen zelf het beeld er een was van te weinig, slecht en koud eten. Iedere keer dat het misging met het aangevoerde eten ( het ging wel vaak mis), dan werd dit beeld bevestigd. De keren dat het niet zo was werden vergeten, simpelweg omdat het toen was zoals het hoorde. Iedereen beseft ook dat er niets zo demoraliserend werkt als geen eten hebben.
Bedenk ook dat er in de loopgraven hooguit wat voedsel opgewarmd kon worden, dat zal veelal een stamppot van bonen, aardappelen (misschien ook wat uien) en rundvlees zijn geweest en brood. De veldkeukens moesten immers buiten het bereik van het geschut blijven. Het eten werd zo compact mogelijk, in gamellen of bidons, naar de loopgraven getransporteerd. Men bracht de eetwaren, indien het kon, met paardenkarren zo dicht mogelijk bij de loopgraven, maar de laatste kilometers moesten te voet afgelegd worden. Dat was een hele karwei die vaak slecht afliep! De Duitsers hadden het algemeen nog slechter dan de Fransen of Britten. In tegenstelling tot de hogere officieren had ook de gewone Belgische soldaat vaak te weinig eten. Het leven van een soldaat in een loopgraaf was immers weinig waard.
Ook de vaak gevoelde dorst en het ontbreken van goed drinkwater zorgde nog voor meer kwelling dan de honger. Vooral de alomtegenwoordigheid van water, zeker in de omgeving van het IJzerfront, maar ook op andere plaatsen waar de vele bomkraters zich als vanzelf met grondwater vulden, maakte het de dorstlijders niet gemakkelijk. Dat water was echter zwaar vervuild! Ronddrijvende en rottende lijken evenals allerlei vervuilende en toxische chemische stoffen maakten het water ondrinkbaar. Jammerlijk konden veel mannen de verleiding niet weerstaan en namen toch water uit poeltjes en meertjes om zo hun dorst te lessen. Uiteraard bracht dat schade aan hun gezondheid toe met zelfs vaak de dood tot gevolg.
