Bij het Franse leger, de muiterij van 1917 niet meegerekend, werden de meeste doodstraffen uitgesproken na een mislukt offensief. Het waren vaak toevallig uitgekozen soldaten, onderofficieren of lage officieren, die werden tot voorbeeld gesteld: Pour l’exemple, pour encourager les autres. Soms werd door loting hun levenslot bepaald dat noemde men decimering. Slachtoffers van een decimering konden iedere, toch al geringe hoop op enige rechtvaardigheid van de rechtspraak wel vergeten, ze kregen een schijnproces. Zo werd in november 1915 een heel bataljon voor de krijgsraad gedaagd omdat het in zijn geheel had geweigerd de aanval in te zetten. Van iedere compagnie werd één soldaat doodgeschoten. Ook werden de (onder)officieren aan het front verantwoordelijk gesteld voor het gedrag van hun soldaten.
Op 17 maart 1915 verloren te Souain vier korporaals: Theophile Maupas, Lefoulon Louis, Louis Girard en Lucien Lechat het leven, omdat hun eenheden zogenaamd van te weinig aanvallende geest blijk hadden gegeven. De zaak van de korporaals van Souain behoort tot de meest flagrante voorbeelden van het militair onrecht uit de Eerste Wereldoorlog.
In de Champagne, op 10 maart 1915 om vijf uur in de ochtend, kregen de “Poilus” van de 21e Compagnie van het 336e Infanterie Regiment het bevel om, na verschillende zinloze pogingen, opnieuw aan te vallen, met de bajonet, ze moesten de verloren vijandelijke posities ten noorden van het dorp Souain (Marne) opnieuw veroveren. De artillerie voorbereiding voor de aanval was een ramp de obussen vielen in de Franse loopgraven in plaats van in de Duitse. Volgens een getuigenis had Generaal Réveilhac, die de aanval had bevolen, gevraagd dat de artillerie de Franse loopgraven zou beschieten om zo de poilus (bijnaam voor Franse soldaat) te dwingen de loopgraven te verlaten. De uitgeputte mannen van de 21e Cie. verbleven al dagen in de loopgraven. Ze waren ontmoedigt door de eerdere fiasco's, voor hen zagen ze, in de nog intacte prikkeldraden, de lijken van hun gevallen kameraden liggen! De poilus weigerden om uit de loopgraven te komen, ze anticipeerden op de nutteloosheid van een nieuwe aanval met een zekere dood tot gevolg. De zaak kwam voor de krijgsraad op 16 maart 1915, het vonnis sprak achttien soldaten en twee korporaals vrij. Slechts vier korporaals werden ter dood veroordeeld. Als de weigering om de loopgraven te verlaten al vaststond, dan stond die toch vast voor alle beschuldigden? De keuze van de vier korporaals was volkomen willekeurig. Ofwel was iedereen schuldig, of wel niemand!
De volgende dag, 17 maart 1915, in het begin van de namiddag en ruim twee uur voordat het verzoek om gratie zou aankomen dat de straf omzette in dwangarbeid, werden de vier korporaals gefusilleerd voor de ogen van hun kameraden van het 336e Infanterie Regiment. Theophile Maupas was 40 en leraar van De Chefresne hij was getrouwd en had twee kinderen. Louis Lefoulon, 30 jaar oud werkte als spoorman bij de Spoorwegen van het Westen in Caen, hij woonde samen en had een kind. De 28 jarige Louis Girard was een horlogemaker en woonachtig in het Parijse 17e arrondissement, Louis was gehuwd en had een kind. Louis Lechat was 23 en vrijgezel, hij werkte als ober in Vitre.
Onmiddellijk na de oorlog begon Blanche Maupas, de weduwe van Theophile, een campagne voor het eerherstel van de vier korporaals van Souain ze werd hierbij ondersteund door de Liga van de Mensenrechten. Het werd een aanhoudende strijd tegen de instellingen die bijna twee decennia duurde. Pas op 3 maart 1934 oordeelde het Speciaal Hof van Justitie dat er redenen waren om een gunstig advies te geven voor de rehabilitatie van de vier korporaals van Souain.
