De Paxpoort in Diksmuide herinnert ons aan een aantal bekende Vlaamse soldaten en hun daden, maar naast hen waren er nog tal van andere Vlaamse en Waalse jongens die hun plicht vervulden en streden aan het IJzer front.
In de lente van 1915 kreeg de 4de Belgische Legerdivisie het bevel om de sector van Ramskapelle te bezetten. Het dorp droeg nog de sporen van de razende IJzerslag. Op 9 -10 mei 1915 voerde het Belgische 13e Linie regiment, dat bij de 4de Legerdivisie hoorde, een aanval uit op de Violette hoeve, een grote boerderij gelegen in de IJzerpolders van Ramskapelle.
Jozef Adriaan (Jefke) Segers (2 oktober 1890 - 19 augustus1961), ook bekend als kapucijn Ladislas Segers (Ladislas was zijn kloosternaam) maakte de oorlog vanaf de eerste tot de laatste dag mee als brancardier in de vijfde compagnie van het 13de Linieregiment. Over de aanval bij de Violette hoeve schreef het volgende:
“De steunlijn te Ramskapelle was de spoorweg. Maar dat front had veel voorposten, wel een half uur ver. Die voorposten kon men slechts bereiken langs lange, blote loopbruggetjes over de overstroomde vlakte”. “Ramskapelle was het schone, het wildschone front. De vrije noordse winden deden de overstroming golven en tegen de loopbruggen klotsen. Zeemeeuwen, reigers en water eenden krioelden en roeiden lustig over de baren. Ik denk niet dat op gans de wereld een plaats was gelijk in schoonheid. Er hing daarover de ziel van het oude Moerenland en een stuk van mijn ziel is daar gebleven. Het was er ook niet buitengewoon gevaarlijk”. Het regiment kreeg nieuwe rekruten “zonen van vluchtelingen, de ene vrijwillig, de andere uit hongersnood en nog anderen als ‘vrijwilliger tussen twee gendarmen’. Enkele dagen na hun aankomst kregen die schachten hun vuurdoop.
In de nacht van 9 op 10 mei 1915 zou het regiment de Violette, een versterkte vijandelijke hoeve, stormenderhand innemen. “Toen we optrokken, fluisterden sommigen: ‘Broeder, ge zult me helpen hè!’. Mijn hart bloedde van eindeloos medelijden en ik stotterde: ‘Ja jongens, zoveel ik hart heb’. Dat was onze laatste stormloop naar oud model. Het moest tijdens de nacht gebeuren, zo wilde het de krijgskunst toen nog. Onze zesde compagnie zou vooruit kruipen tot tegen de Duitse prikkeldraad en de vijandelijke posten zodanig onder vuur houden dat geen pinhelm zijn hoofd boven de borstwering kon steken. Dan, op een gegeven teken, terwijl al de kanonnen tegelijk zouden ontbranden, moest onze vijfde compagnie hals over kop de Violette bestormen met tuitende klaroenen, met huilende en briesende mannen. Daar vielen wij stil. Het Duitse versperringsvuur liet niemand door en zwijgend wierpen wij ons op de grond. Onzeglijk was het kermen van de gekwetsten”. Die stilstand werd de nederlaag.
“Weldra liep het bevel van de oversten langs de grond van mond tot mond: ‘terugtocht! terugtocht!’ Daar kwamen wij aan onze voorposten met doden, verminkten, gekwetsten. Na de stormloop gebeurde de naamafroeping. Veertig mannen ontbraken. Heel de nacht vervoerden wij gewonden. Over die stormloop tegen de Violette werd veel geprutteld: slecht voorbereid, slecht geleid, slecht uitgevoerd en nutteloos. Maanden daarna hingen de lijken van onze helden nog ginder ver in de Duitse prikkeldraad tot prooi van de raven”.
Ladislas werd voor zijn gepresteerde werk, tijdens de aanval op de Violette, vermeld op de dagorde van het leger. Koning Albert I overhandigde hem tijdens een militaire parade op het strand van De Panne, samen met verschillende van zijn makkers, de militaire medaille 2e klasse. Vooral de persoonlijke handdruk van de koning en zijn waardering voor het geleverde werk van de brancardiers bleven Ladislas heel zijn leven bij. Daarna gaf de koningin aan ieder van de gedecoreerden nog wat lekkernij en Koninklijke tabak. Later kreeg kapucijn Ladislas ook nog het Belgische Oorlogskruis opgespeld.
Na zijn onbepaald verlof uit het leger op 15 augustus 1919 zette Jefke Segers zijn theologische studies verder en werd op 1 augustus 1920 in Izegem tot priester gewijd.
