De lichte kruiser Breslau maakte deel uit van de Duitse Middellandse Zeedivisie en kreeg aan het begin van de oorlog opdracht om samen met de slagkruiser Goeben naar Konstantinopel (Istanbul) te varen. Dat moest gebeuren omdat de Turken bereid leken zich in ruil voor de overdracht van beide schepen bij de Centrale Mogendheden Duitsland en Oostenrijk-Hongarije aan te sluiten.
Breslau en Goeben kwamen daar, opgejaagd door Britse kruisers, op 11 augustus 1914 aan. Op 16 augustus werden de schepen aan Turkije overgedragen en maakten gedurende de oorlog deel uit van de Turkse marine. De Duitse bemanningen bleven gewoon aan boord. Alleen als zij aan wal gingen moesten ze in plaats van hun Duitse matrozenmuts een Turkse fez dragen. De Breslau werd omgedoopt in "Midilli". De Breslau nam gedurende de oorlog met Goeben deel aan operaties tegen de Russische vloot op de Zwarte Zee en bracht verscheidene Russische handelsschepen tot zinken en liep meermalen lichte schade op.
Op 10 juni 1915 moesten de oorlogshepen de Breslau en de Yarhisar een schip die kolen transporteerde van Zonguldag naar Constantinopel escorteren en beschermen. Op 11 juni om 02 uur werd de Breslau aangevallen door de Russische torpedojagers de Derzlij en de Gnevny (een getuige spreekt van drie schepen?) Er ontstond een kort gevecht, de hoofdstoomleiding van de Derzlij werd getroffen, en de torpedojager bleef beweegloos op het water dobberen. De Breslau slaagde er in om een aantal torpedo’s te ontwijken, maar incasseerde wel drie zware kanontreffers. Deze inslagen doodden vijf matrozen en verwonde er vijftien. De Kruiser maakte geen gebruik van de gelegenheid om de drijvende Derzlij te vernietigen, maar stoomde onmiddellijk door naar Contantinopel.
Een getuige aan boord van de Breslau vertelt: …”Het is 2 uur in de morgen geworden. Overal wordt er scherp uitgekeken. Ieder ogenblik kan er een verraderlijke schaduw uit duisternis opduiken - de vijand! Wie de vijand het eerst ziet is in het voordeel. Onze ogen en oren staan op scherp. Middenin dat met spanning geladen moment barst het open als een spookspel. Aan stuurboord komt er plots uit het donker een fel lichtende flashkegel van een schijnwerper op ons af, en terwijl wij , nog steeds verblind, zoeken naar de makers van dat onwel gekomen overvloedig lichtschijnsel, flitsen er al op enige afstand vuurtongen van wapens op. Het volgende ogenblik breekt een hevig gebulder de nachtelijke stilte. Het duurde slechts enkele seconden. De Russische torpedojagers hadden ons het eerst ontdekt. Ze zijn daar!.... Eerst weet men helemaal niet wat er allemaal is gebeurd, zo snel, zo verrassend hebben de gebeurtenissen zich af gespeeld. De Breslau vuurt nog altijd door. Van de drie torpedojagers is er nog maar één over, maar die vuurt voortdurend. De granaten suizen en huilen door de duisternis. De lieden aan dek bukken zich onbewust als de ijzeren hagel dicht boven hen weg giert. Een duivels verhaal, deze nachtelijke aanval. Zo goed als dat mogelijk is in het donker, verzamelen wij de gewonden aan dek en dragen ze teug naar beneden waar er hen noodverbanden worden aangebracht. Ze worden geteld. Een heel aantal van onze dierbare kameraden zijn dood of gewond. De Russen gebruikten shrapnelprojectielen. In duizend stukken vlogen ze. Waar zij ontploften werd alles aan flard gescheurd. De dood heeft weer met harde vuist in het bloeiend leven gegraaid!
Een van de vijf doden, aan boord van de Breslau, was de Duitse OBER MATROSE DR (der reserve) Paul Weide ( of Woide?) uit Brelau Schlesien, geboren op 3 februari 1891. Tijdens het treffen met de Russische schepen werd zijn linker dij afgerukt door het artillerie vuur. Paul rust nu op de Duitse begraafplaats van Tarabya, dat is de oude ambassadewijk van het Istanboelse district Sarıyer aan de Europese oever van de Bosporus.
Op 19 januari 1918 liep de Breslau samen met Goeben uit om de geallieerde basis Mudros op het eiland Lemnos te gaan bestoken, maar voordat de Breslau dit doel bereikte liep hij bij het eiland Imbros op een Brits mijnenveld en zonk.
