Bard Cottage was de naam van een boerderij, gelegen tussen de huidige begraafplaats en het kanaal Ieper-IJzer, nabij een brug die Bard’s Causeway genoemd werd. In juni 1915 begroef men hier de eerste doden. De begraafplaats, nu gelegen langs de Diksmuidseweg op grondgebied Boezinge, zou tot oktober 1918 gebruikt worden. Boezinge lag het grootste deel van de oorlog in geallieerd gebied, vlak tegenover de Duitse linies aan de overkant van het kanaal.
Toen de Britten in juni ’15 het kanaal en haar omgeving overnamen van de Fransen stond dit frontgebied bekend als een rustige sector, maar dan mocht men er de dagelijks beschietingen van sluipschutters, het afvuren geweergranaten en de ratelende mitrailleurs toch niet bijtellen! Er heerste een ware chaos op het slagveld, dus brachten de mannen de meeste van hun tijd door met het herstellen en verbeteren van de loopgraven. Aan de overkant deden de Duitsers het zelfde, ze bouwden er een sterke frontlijn tot tegen een fortificatie die als Fortin 17 ingetekend stond op de Britse loopgravenkaarten.
Tussen 6 en 10 juli was er in Boezinge een bitsig treffen tussen de opponenten, de Britten noemden deze kamp: The Battle of Boesinghe. De Britse korporaal Ernest Winnaird, van het 1st East Lancashire Regiment (4th Division), vertelde later in een interview het volgende over het gevecht bij Boezinge:
“Het was op 6 juli, bij Ieper. Wij zouden de Duitse loopgraven een 100 tal meter voor ons gelegen, en met een rechtsreeks zicht op onze lijnen, aanvallen. Het bombardement van onze artillerie zou begonnen om 5 uur en wij moesten dan een uur later aanvallen. Precies om 5 uur hoorde ik een laaghangend, haastig en zwiepend lawaai dat luider en luider klonk toen het over onze hoofden passeerde en dat dan enkele seconden later met een verschrikkelijke explosie ontplofte in de Duitse loopgaven. Er volgden nog twee obussen en toen begon het obussen te regenen. Het bombardement was begonnen. De Duitsers begonnen ook te bombarderen, obussen van allerlei kalibers barstten open in en rond onze loopgraven, ze brachten er verschrikkelijke schade aan. Ik werd verschillende keren begraven, en rondom mij vielen er mannen, sommigen werden voor mijn ogen in stukken gescheurd. De hel barste los. Dan gebruikten de goedhartige en gecultiveerde Duitsers hun gas. Wij zetten zo vlug als mogelijk onze gasmaskers en gasbescherming op, we deden het zelfde bij de gewonden en de hulplozen.
Ik was roekeloos en zag rood, ik sprong op de borstwering en loste een kogel naar iedere Duitser die ik zag. Dan werd ik door een shrapnel gewond in mijn rechter voorarm, een andere scherf raakte mij aan het voorhoofd en slaap. Het was een stuk rood hete shrapnel. Ik had niet veel tijd om aandacht te besteden aan die wonden want onze artillerie vuurde nu verder achter de vijandelijke loopgraven zodat hun versterkingen niet konden komen helpen. Het was toen dat we het bevel kregen om op de borstwering te kruipen. De handgranaatwerpers toonden de weg, en toen riepen sommigen: “ten aanval!” Vooruit East Lancashire’s geef hen er van langs kerels. Toon hen wat je kunt, en wij deden dat met granaten, kogels, bajonetten, maar ook met de vuisten en de voeten. We zuiverden hun eerste linie loopgraven en stormden vooruit.
In plaats van één loopgraaf in te nemen veroverden we er drie, we zouden nog verder gegaan zijn maar dan zouden we zijn blootgesteld aan flankvuur. We namen heel wat gevangenen, we verloren veel mannen maar de Duitsers verloren er meer, wij bombardeerden ze onophoudelijk en de hele dag, we hielden ons bezig met het in orde brengen van de loopgraaf en met het weghalen van onze gewonden. Rond 20 uur, toen ik bezig was met een vleeswonde die pas opnieuw begon te bloeden aan het verbinden was, ontplofteer er aan de voorkant van de borstwering een zware obus die me begroef. Ik slaagde erin om recht te krabbelen van onder de zandzakken en aarde, en ik zag dan dat deze artilleriegranaat zes van onze mannen gedood had. Toen voelde ik een beangstigende en schokkende gewaarwording, het waren precies dolken die me in de borst sneden. Het was Duits gas. Ik verloor het bewustzijn, hoe lang ik daar lag dat weet ik niet, maar toen ik mijn ogen opende was het pikdonker. Ik kroop naar een verbandpost, een mijl ver (1.6km).Hoe ik er geraakte kan ik niet vertellen, maar ik moet op het einde van mijn krachten geweest zijn en moet flauw gevallen zijn, ik herinner me alleen nog dat ik wakker werd in Etaples (hospitaal in Frankrijk).”
