In één van de zalen van het In Flanders Fields Museum staat een klein houten kruis met het opschrift: Peter Kollwitz. R.I.R. 207.+ 23.10.1914. Dit kruisje stond oorspronkelijk op het Friedhof Roggeveld te Esen. In het begin van de oorlog kwam Peter terug van een vakantie in Noorwegen, hij wou als vrijwilliger dienst nemen in het leger. Deze 18 jarige musketier (= graad van soldaat in bepaalde eenheden van het Duitse leger) sneuvelde al bij de eerste gevechtshandeling van zijn regiment, dat was tijdens één van de vele aanvallen op Diksmuide. Hij was pas twee dagen aan het front. Zijn kameraden begroeven hem bij zonsopkomst in de buurt van een hoeve in de tuin, later in de oorlog (1916) werd hij herbegraven op de verzamelbegraafplaats Roggeveld.
Zijn moeder, een kunstenares, hoorde pas vier weken later van zijn dood. Vanaf dit moment werd de kunst van Käthe Kollwitz voor een groot deel bepaald door de oorlog. Käthe was zwaar bedroefd door de dood van haar zoon en wilde een herdenkingsmonument beeldhouwen voor bij zijn graf. Op 23 juli 1931 werd haar sculptuur "het treurende ouderpaar" op het Roggeveld geplaatst. Twee figuren verenigd in het lijden, een naast elkaar knielend ouderpaar, Käthe en Karl Kollwitz. Via dit kunstwerk uitte ze haar eigen verdriet, maar ook de bedroefdheid van alle andere ouders die één of meerdere zonen verloren hadden. De beelden zijn een universeel krachtig symbool van diepe droefheid en zijn een stille aanklacht tegen alle oorlogsgeweld.
In 1956 werd Peter samen met zijn kameraden naar het Praetbos in Vladslo overgebracht. De beelden werden naast elkaar achteraan de begraafplaats opgesteld. De vader neerblikkend op de duizend graven met in het onmiddellijk bereik van zijn ogen het graf van zijn zoon. ( waar het bloempje ligt op de grafsteen). De moeder voorovergebogen met neergeslagen ogen.
