In januari 1916 startte men met het graven van een 521 meter lange tunnel. Die moest dienen om de dieptemijn, 27 meter onder de Duitse stellingen, te plaatsen. Met haar 41.314 kg aan explosieven( ammonal) was ze de grootste van alle geplaatste mijnen in de regio van Mesen. Van de vernielde Spanbroekmolen was er na de explosie niets meer terug te vinden. De Spanbroekmolenkrater is sinds 1933 eigendom van de Poperingse vzw. Talbot House. Nu staat de krater bekend als de Pool of Peace en is een beschermd monument. Na bijna 100 jaar erosie blijft de vijver met een diepte van 12 m. en een diameter van 76 m. tot de verbeelding spreken. Met de kraterrand erbij is de diameter zelf 129 meter,...
Op 7 juni 1917 om '3u10 's morgens (Britse tijd) beefde de aarde tussen Hill 60 en Ploegsteertbos. Een gewelddadige aardschok werd gevolgd door een spectaculaire vlammenzee! Op het zelfde ogenblik opende ieder geweer het vuur. Met korte intervalpauze van enkele secondes ontploften er meer mijnen. De tijdsduur tussen de eerste en de laatste mijn was ongeveer 30 seconden. “Het viel me zwaar om me geconcentreerd te kijken naar de mijnen. Er gebeurde zo veel en het hele evenement dat iedere verbeelding tartte, ontwikkelde zich zo snel dat mijn aandacht werd afgeleid. De meeste mijnen lieten zich mooi zien in een schitterende steekvlam. Anderen lieten slechte een rode gloed zien. Dit kan wellicht toegeschreven worden aan de rook van het bombardement welke ze aan het gezicht onttrok. De aardschokken waren opmerkelijk en waren voelbaar tot in Cassel.
Brigadier Generaal R N Harvey, Inspector of Mines.
“Ik droom meer over het sappen dan over wat dan ook. Meer dan over het vuurpeloton. Je kunt explosies zoals deze niet vergeten. Ik had nog nooit zoiets gezien. Armen, benen, bomen, bakstenen die overal naar beneden komen regenen. Ik kan me het geluid ervan niet herinneren maar ik denk dat het spervuur op hetzelfde ogenblik begon. En dan was er die verdomd grote vlam; hij was wit en ik realiseerde me dat ik nog nooit eerder een witte vlam gezien had... Ik kan het niet echt beschrijven, het was alsof er een berg in de lucht stond. Zolang als ik leef zal ik dit nooit vergeten. Ik dacht, 'ik vraag me af hoeveel arme stakkers daarmee de lucht in gegaan zijn”'.
Private John Rea Laister, verbonden aan de 171 TC, RE
De morgenstond van de 7 juni was prachtig, en om 2 uur 's ochtends gaf alles de indruk van vrede en rust en ons geschut kwam tot rust, teneinde de vijand te verleiden dat ook te doen, want met alle aanvallen infanterie op de grond liggend, was vijandelijk vuur niet welkom. De vijand toonde zich volgzaam en gedurende het laatste uur voor de aanval heerste een dodelijk stilte, alleen verbroken door het saaie slome gedreun van de zware granaten die in de achterliggende gebieden insloegen. Om 2 uur 's nachts waren alle troepen teruggetrokken uit hun ondergrondse onderkomens en mijnengangen en lagen in de positie voor de aanval. Na lange tijd, toen alle hoop bijna vervlogen was, kwamen de orders om op te staan. rond middernacht op 6 juni kwamen we bij elkaar, kregen we het tijdstip van de explosies te horen, zetten we onze horloges gelijk en vertrokken we naar onze posten. De uren tot 3u10, de afgesproken tijd, leken eindeloos. Het al dagenlange intensieve voorbereidende artillerievuur zweeg en de nacht was rustig en stil, vreemd stil na de voortdurende zware bombardementen van de voorgaand dagen. Hoes sleepten de uren zich voort to het 3 uur werd; ademloos zagen we de grote wijzer naar de tien minuten kruipen en toen, met bleke gezichten, keken we ingespannen naar de vijandelijke linie die zichtbaar geworden was in het grijze ochtendgloren. Het uur was daar. In al deze stilte maakte golf na golf infanterie zich klaar om overeind te springen op het ogenblik dat de mijnen zouden ontploffen. Duizenden artilleriemanschappen stonden paraat , klaar om te gaan. Vlak voor het grote ogenblik schoten er vanaf de vijandelijke linies een paar lichtkogels de lucht in die niemandsland verlichten, en de Duitse wachter voelde zicht waarschijnlijk opgelucht dat zijn zoekende blik niets ongewoon ontdekte.
Lieutenant O H Woodward, 1 st Australian TC.
Voor velen was dit de laatste prachtige morgenstond. Op Spanbroekmolen British Cemetery rusten enkel soldaten die op 7 en 8 juni 1917 zijn gesneuveld.
