De naam “Fifteen Ravine" werd bedacht door het Britse leger. De naam verwees in feite naar het ondiepe ravijn, toen begrensd door vijftien bomen, die loodrecht op de spoorlijn ongeveer 800 meter ten zuiden van het dorp Villers-Plouich liep.
Doch de Britse militaire begraafplaats ligt eigenlijk in "Farm Ravine,"(hoeve Ravine) aan de oostzijde van de spoorweg. De begraafplaats, die ook vaak vermeld werd als “Farm Ravine Cemetery”, werd aanvankelijk aangelegd door het 17e bataljon van het Welsh Regiment, dat gebeurde in april 1917, enkele dagen nadat het ravijn door het 12e bataljon van de South Wales Borderers veroverd werd.
Deze dodenakker bleef ook in gebruik tijdens de Slag om Cambrai (november 1917) en tot aan het Duitse Lenteoffensief van maart 1918, toen vormde het ravijn de grens tussen het Britse 3e Leger en het 5e Britse Leger.
Op 22 maart 1918, de tweede dag van Lenteoffensief, viel het gebied na zware gevechten in Duitse handen. De Britten zouden het gebied pas in september ’18 heroveren. In maart 1918 telde de begraafplaats 107 graven (nu plot I), maar na de oorlog werd het uitgebreid met de stoffelijk resten die o.a. van op begraafplaatsen ten zuidwesten van Cambrai naar hier werden overgeheveld. De begraafplaats telt nu 1.264 Commonwealth graven uit WO I, hiervan zijn er 740 niet geïdentificeerd. De Architect van de begraafplaats was Sir Herbert Baker. Er liggen ook twee Duitsers begraven.
