Eind 1914, het was bijna kerstdag, maar toch bleven de gevechten ononderbroken doorgaan. In de buurt van Saint Yvon lagen het 1e bataljon van het Royal Warwickshire Regiment en de 11e compagnie van het 134e Saksische Infanterieregiment recht tegenover elkaar. Bij één van hun aanvallen kwamen de Warwickshires net tot aan de prikkeldraadversperring van de Duitse stellingen, maar ze geraakten niet verder en werden teruggedreven.
Op kerstavond na de mis vroeg de Duitse Luitenant Kurt Zehmisch, een leraar uit Leipzig, om deze avond en op de komende kerstdagen geen schot te lossen. Terzelfder tijd was het ook aan Britse kant opvallend rustig en werd er geen schot gelost. Niet ver hen, juist aan de ander kant van niemandsland, hoorden ze de Saksen kerstliederen zingen, sommige Tommies neurieden ontroerd mee, anderen dachten in stilte aan hun geliefden thuis. Zehmisch probeerde om de aandacht te trekken van de Britse jongens aan de overkant en floot op zijn twee vingers. Het lukte, de Tommies floten terug! Na wat heen en weer geroep kwam het tot een conversatie die eindigde met een verbroedering in het niemandsland. Er werden sigaren, sigaretten en levensmiddelen uitgewisseld. Men nam foto’s en wenste elkaar een Happy Christmas of een Frohe Weihnachten. Met een handdruk en de belofte om elkaar de volgende dag niet te beschieten namen ze afscheid van elkaar en stapten ze terug naar hun loopgraven.
De daaropvolgende dag werden er op verschillende plaatsen in het niemandsland voetbalwedstrijden gespeeld. Dat één van die wedstrijden gewonnen werd door de Saksen met 3-2, maar met een Duitse officier als scheidsrechter is een ander verhaal! Tijdens dit kerstbestand, dat enkele dagen duurde, zorgde men ook voor de doden, men bracht ze weg uit het besneeuwde niemandsland en begroef ze in de hard bevroren grond.
