Photography to remember WW One

Tegen het einde van de IJzerslag (18 - 31oktober 1914) moest het Belgisch leger plaatselijk wijken van aan de IJzerdijk. De Belgen zouden nu proberen stand te houden achter de berm van spoorlijn n °74, de lijn van Nieuwpoort naar Diksmuide.

Keiberg bij Yperen, den 28ste Oktober 1914. 

Lieve ouders, lieve zuster! 

19 oktober 1914 was een bijzonder cruciale dag, een verkeerd opgevolgd bevel van de Britse legerleiding betekende dat een aanval op Menen een dag te laat startte, op 19 oktober i.p.v. op 18 oktober. Terwijl de Britten van de 7e divisie de confrontatie zochten met de Duitse eenheden van het 6e leger (vnl. cavaleriedivisies) die in de Leievallei posteerden kwamen ze tot de constatering dat een ongekend en nieuwgevormd Duits leger (4e leger, met daarbij de 54e reservedivisie Württembergers en Saksen) optrok vanuit het oosten.

Op 5 oktober 2013 plaatste Manfred Kirsten een herdenkingskrans op het graf van zijn  neef  Kurt Kirsten. Bij het uitbreken van de oorlog trok Kurt Kirsten enthousiast naar Dresden en nam er dienst als  eenjarige vrijwilliger. Hij werd ingedeeld bij het Königlich Sächsisches Reserve-Infanterie-Regiment Nr. 241. Na een laatste dronk ter gelegenheid van het 'afscheid van het thuisfront' vertrekt hij  met zijn regiment op 11 oktober 1914 naar Vlaanderen.

In één van de zalen van het In Flanders Fields Museum staat een klein houten kruis met het opschrift: Peter Kollwitz. R.I.R. 207.+ 23.10.1914. Dit kruisje stond oorspronkelijk op het Friedhof Roggeveld te Esen. In het begin van de oorlog kwam Peter terug van een vakantie in Noorwegen, hij wou als vrijwilliger dienst nemen in het leger.

La Position fortifiée d'Anvers (PFA) of in het Nederlands de Versterkte Stelling van Antwerpen (VSA) was de rol toebedeeld van operationele basis en nationaal reduit voor het Veldleger en de politieke instellingen. In het begin van de oorlog betrokken koning Albert I en koningin Elisabeth samen met hun kinderen het paleis op de Meir, Antwerpen was op dat moment de hoofdstad van België. Deze defensieve stelling bestond uit een binnenste en een buitenste verdedigingsgordel, ondersteund met forten en schansen.

Op 14 oktober ’14 was het zover, de grote Duitse troepenmassa bereikte Menen. Ze kwamen vanuit Rekkem en marcheerden door de stad in de richting van Geluwe en Wervik. Steeds meer vijandige troepen doorkruisten de stad. Menen werd vanaf 14 oktober 1914 definitief bezet, de eerste bezetters waren eenheden van het XIII Armee Korps uit Wurtemberg en de 6de Cavaleriedivisie. Samen met Halluin, haar Franse buurstad, werd Menen een belangrijke basis en voorraaddepot voor de gevechten bij Ieper.

Op 19 oktober 1914 arriveerden de Duitsers in de regio van Roeselare. Het zou een dramatische maandag worden. De Duitse regimenten telden in hun rangen veel jonge militairen. Onder hen veel scholieren en studenten die enkele weken geleden voor het eerst in hun leven een geweer in handen kregen. Ze vonden het allemaal wel spannend, maar beseften niet wat er hen te wachten stond. Op die bewuste 19e oktober haastten ze zich naar het front, richting IJzer. Zowat in en rond Roeselare hadden Franse eenheden barricaden opgeworpen en loopgraven gedolven.

De dienstplicht bestond niet in Engeland. De Britten hadden enkel een beroepsleger (BEF). Begin september 1914 namen ongeveer 500.000  mensen vrijwillig dienst in het leger. Voornamelijk door patriottisme, en het collectieve gevoel om een (ere)plicht voor het Britse rijk te vervullen . Velen schreven zich echter ook in om te ontsnappen aan een eentonige of zware, gevaarlijke job. Om deel te nemen aan het avontuur, waarvan men voorspelde dat tegen kerstmis de oorlog zou zijn afgelopen.

De heuvel van Notre-Dame-de-Lorette is een heuvelrug die in west-oost richting van het bos van Bouvigny loopt tot ten noorden van Souchez. De noordelijke hellingen zijn relatief zacht, terwijl de heuvel in het zuiden een relatief ruwe flank heeft, met een vijftal steile uitlopers die een belangrijke rol zullen spelen in de gevechten van 1914.

Het unieke Britse militaire ereperk op het kerkhof van Zillebeke, de laatste rustplaats van 32 militairen, ligt links aan de ingang van de kerk en het kerkhof. Het kerkhof bevat de graven van tweeëntwintig militairen uit het Verenigd Koninkrijk en van tien Canadese militairen. Twee Britten en vier Canadezen konden niet meer geïdentificeerd worden. Twee graven raakten vernield door het latere oorlogsgeweld en worden nu herdacht met 'special memorials', vooraan op de begraafplaats.

Het vernietigde dorp Montfaucon ligt in de Argonne. Een natuurlijke regio in Frankrijk,  van ongeveer 2150 km² met bossen en vijvers verspreid over de departementen van de Marne, de Ardennen en de Maas. In dat duister donker woud met dicht verward struikgewas en diepe dalen ontstond in september – oktober 1914 een bijzonder soort gevecht.

Op de Mont Saint-Eloi, een heuvel met uitzicht op Arras, getuigen twee verminkte torens de grandeur van een abdij die over de hele Artois uitstraalde, maar ze herinneren ons ook aan de strijd die hier tijdens de oorlog in dit gebied woede. De abdij zou volgens de legende in de zevende eeuw gesticht zijn en kende zijn bloeitijd in de middeleeuwen. Na de oorlog stonden nog enkel de witte torens en het portiek van de westelijke gevel overeind.

De bewegingsoorlog van augustus 1914 liep vast in de modder van België en Noord Frankrijk en veranderde in een stellingenoorlog die zo kenmerkend werd voor de Eerste Wereldoorlog. Het werd een oorlog van wrede gevechten maar ook van heel zware arbeid! Eind oktober 1914 lagen aan het westelijk front de vijandelijke legers elkaar te beloeren maar geen van beide waren in staat de ander te verslaan.

Op 14 september stopte de terugtocht van de Marne. De Duitsers bivakkeerden nu op de lijn Souain, Perthes, Le Messin, Hurlus, Beau-Séjour en Massiges. De gevechten werden hervat bij het krieken van de dag, het 7e R.I. probeerde opnieuw om Marson te naderen. Maar de vijandelijke weerstand was ondertussen al goed georganiseerd.

Hoewel de naam een loopgraaf doet vermoeden is de  'tranchée de Calonne'   een bosweg,  van ongeveer 25 km lang en loopt tussen Mesnil-sous-les Côtes en Vigneulles-lès-Hattonchâtel  (Lorraine Fr). In de 18e eeuw liet Charles Alexandre de Calonne, deze weg aanleggen als rechtstreekse verbinding naar zijn kasteel, hij was de minister van financiën van Lodewijk XVI. In WO 1 werd er langs deze weg op verschillende plaatsen gevochten.

In 1914 maakte het Franse fort de Troyon deel uit van de defensieve linie 'le rideau défensif des Hauts de Meuse'. Door haar ligging langs de weg te midden van de 'Place forte de Verdun' en de "Saillant de Saint-Mihiel” zou het fort gedurende de gans de oorlog in de eerste linie van het front liggen. Oorspronkelijk voorzag het fort de huisvesting van een garnizoen van 800 man en 40 vuurmonden, maar in september 1914 bestond de fortbezetting slechts uit 150 artilleristen van het 5e artillerie te voet en uit 300 infanteristen van het 166e R.I.

Iedereen met interesse in de Eerste Wereldoorlog kent de kurketrekkers of varkensstaarten, in de West Vlaamse volksmond beter bekent als 'zwinnesterten'. Varkensstaarten kregen van de Britten de naam Silent Picket of Corkscrew Picket. De Fransen noemden ze Queue de Cochon en door de Duitsers werden ze als Hindernis-Schraubpfahl beschreven.

In Muerthe-et-Moselle ligt het beruchte bos het Bois-le-Prêtre. Tussen september 1914 en juli 1915 werden er in dit bos verbeten gevechten gestreden. Het bos werd aan beide zeiden omgetoverd tot een web van prikkeldraad met daarachter een labyrint van loopgraven. De verliezen waren zwaar, zowel voor de Fransen als voor de Duitsers, er waren duizenden doden en gewonden.

Na de 'Slag bij Mons' ( Bergen, 22 en 23 augustus 1914) werden de gesneuvelden begraven in voorlopige veldgraven of op gemeentelijke begraafplaatsen. In het voorjaar van 1916 waren de Duitsers op zoek naar een locatie voor een definitieve rustplaats.